ชีวิตก็เปรียบเสมือนการเดินทาง
ไปไม่รอด – ไปรอด – ไปได้ดี ในชีวิตเราทุกคน เมื่อใดที่เราไปได้ไกลพอสมควรในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง แล้วหันมาเห็นว่า ใครหรือผู้ใด ไปไม่รอด(แล้ว) ในเรื่องเดียวกัน เราจะเห็นข้อผิดพลาดของเขาอย่างชัดเจน ยิ่งหากเรา “สำเร็จ” แล้ว เราจะยิ่งค้นพบว่าการแค่ “ไปรอด” หรือไม่เจ็บตัวในเรื่องนี้ มันจะมี หัวใจ หรือหลักการไม่กี่อย่าง และรู้สึกว่าไม่ได้ยากอะไร แต่กลายเป็นเป็นว่าเขาเหล่านั้น ไม่เชื่อ ไม่สนใจ เห็นไหม! ไม่น่าเลย! บอกแล้วไม่เชื่อ! เป็นคำซ้ำเติม ที่บางที มันก็จริง.. หลายๆ เรื่องในชีวิต ถ้าไม่นับรวมภาวะ “ไม่กล้า” , “ไม่ลองทำ” แล้ว การทำไปเลยแบบไม่มีแผน หรือคิดได้เป็นระบบกระบวนการ (เช่นนี้ เปรียบได้ว่ามีแผนในหัวเหมือนกัน) มันไม่ไปไหนหรอก ถ้ามันเป็นเรื่องเล็กๆ เราก็มักแค่หัวเราะให้กับมันทำนองว่า “พลาดว่ะ, ผิดว่ะ ฮ่าๆ” ออกมาหรืออยู่ในใจ เพราะบางทีก็มีคนบอก เตือน แต่เราดื้อ ยอมรับไปแกนๆ บ้าง เชื่อบ้าง ได้ประสบการณ์ไปบ้าง แต่ถ้ามันเป็นเรื่องใหญ่ มันก็กลายเป็นยากจะยอมรับตัวเอง และอาจยังดื้ออยู่